Roman 4: Abdelkader Benali – Bruiloft aan zee (3e jaar)

 ‘Soms moeten dingen gewoon gedaan worden. En om Mosa voor de rest van zijn leven te redden van alle ongewenst inmenging van andere vrouwen, snijd ik nu zijn slangetje door.’

Rebekka – p. 147

 Ik val onmiddellijk met de deur in huis. Deze quote komt uit het gruwelijkste deel van het boek. De bruid snijdt het geslachtsdeel van haar man af. Als opener van mijn recensie kan deze wel tellen. Je  hoeft nu niet onmiddellijk te schrikken. Het boek is helemaal niet zo afgrijselijk als je nu  waarschijnlijk denkt.

Het boek speelt zich af in Marokko en behandelt ook deze cultuur. Het boek gaat over Lamarat die gedurende het hele boek in een taxi zit. Hij wordt door zijn vader op pad gestuurd om zijn oom te zoeken die op zijn eigen huwelijk is weggelopen. Gedurende de taxirit krijgen we als lezer flashbacks over Lamarat, zijn familie en zijn geboorteland Marokko. In het boek vind je een alwetende verteller terug, die je maar al te graag wat familiegeheimen vertelt. De verteller staat duidelijk boven het verhaal, aangezien hij de gevoelens en gedachten van alle personages kent. Doordat het verhaal vanop een afstand wordt verteld, komt het heel vertellend over. Het lijkt alsof de verteller het hele verhaal gewoon aan je voorleest.

Het hele verhaal speelt zich af op één dag, in de taxi van Chalid. De gebeurtenissen in het boek gebeuren niet in hun logisch-chronologische volgorde, aangezien deze vaak worden onderbroken door flashbacks. Zo lees je hoe de ouders van Lamarat elkaar zo’n veertig jaar geleden ontmoet hebben. Je krijgt een gedetailleerde inkijk op de familiegeschiedenis van Lamarat.

Ellenlange beschrijvingen over de kuststreek van Marokko vind je reeds in het eerste hoofdstuk van het boek terug. Je kan je onmiddellijk een precies beeld vormen waar het boek zich afspeelt. De hele familie van Lamarat woont in Touarirt. In het dorpje Nadorp zou de zus van Lamarat normaal gezien trouwen met haar oom. Helaas gebeurt dit niet omdat de bruidegom plots verdwenen is. Dit zijn allemaal gemarkeerde ruimtes.

Het thema van dit boek is snel duidelijk: Lamarat is gedurende het hele verhaal in Marokko. Toch is hij opgegroeid in Nederland. Hierdoor krijg je twee culturen die met elkaar botsen. Moskeeën waren in de jaren negentig natuurlijk niet hetzelfde in Marokko als in Nederland. Ook de tijdsperiode vroeger – nu staat in het boek centraal. We lezen hoe men in de jaren zeventig opgroeide in een Arabisch land.

Qua stijl en zinsstructuur is het boek niet zo makkelijk te lezen. Vaak komen er lange en ingewikkelde zinnen in voor. Soms kan één zin zelfs een halve bladzijde innemen! Alle beschrijvingen maken het verhaal wel wat langdradig. Deze lange zinnen worden af en toe afgewisseld met erg korte zinnen. Kenmerkend voor de postmoderne allochtone literatuur is het spelen met de nieuw verworven taal. Benali gaat echt spelen met het Nederlands, zoals bijvoorbeeld: het hotse-pluk-ze-schil-ze-eet-ze-knotse stukje grond.

In het boek komt heel wat interculturaliteit voor. In de eerste periode van het postmodernisme had het thema van de boeken van allochtone schrijvers bijna altijd te maken met zijn afkomst. De kritiek op deze boeken ging dan bijna altijd over deze afkomst. In Bruiloft aan zee komen we heel erg veel te weten over het geboorteland van meneer Benali. De kust van Marokko wordt erg in detail beschreven. Ook de flashbacks, zoals de ouders van Lamarat (toen nog zelf kind) die bidden met het hoofd naar Mekka, nemen ons terug in de tijd.             

Dit boek is een echte volwassenenroman. Voor jongeren komen er iets te veel moeilijke woorden in voor. Het boek begint heel verwarrend: je bevindt je plots midden in het verhaal. Maar het is zeker de moeite waard om het uit te lezen. Op het einde gebeurt er nog iets heel onverwachts. Ik ga dit natuurlijk niet verklappen, maar misschien kan de quote waarmee ik aan deze recensie begonnen ben wat klaarheid scheppen. Hoe en waarom, dat is natuurlijk een vraag dat enkel het boek weet.

 

Uitgeverij: Malmberg-Den Bosch, ISBN 90 345 06088, Verschijningsdatum: 2001, Bindwijze: paperback,  Aantal pagina’s: 160 blz.

© Helena Noé